Ochtendlicht
Fragment
……….’Tezelfdertijd maakt Klein Hofmeijer, die vrijwel continu experimenteert met afwijkende dragers en originele kaders, voorstellingen, zoals nrs. Lichttafels 504, Enigmatisch landschap 612, Op de ochtend van 4-2-2005 10.55 619, Lichttafel 648 en Lichtafel 679, waarop hij nauw aansluitend bij eerdere kunstwerken in het bijzonder de serie Lichtvangers ‘gevoelige’ antennes en ‘ontvankelijke’ receptoren en sensoren, soms in de vorm van vertakte seinpalen of antropomorfe tafels, afbeeldt.
De expositie Ochtendlicht, die in het voorjaar van 2008 in Museum van Bommel van Dam te Venlo plaatsvindt, schenkt uitgebreid aandacht aan alle onderwerpen, thema’s en motieven die in Klein Hofmeijers werk uit de jaren 1995-2008 voorkomen. Op de presentatie zal niet alleen thematisch worden ingezoomd op prikkelende series als Lichtvangers, De achterkant van de schilder, Inktmannen (crucifixen, vogelverschrikkers), ‘receptoren’ (antennes), Wijnachtigen en ‘lichamelijke’ landschappen maar ook nader worden ingegaan op de soms complexe woordbeelden, inventief materiaalgebruik alsmede de prikkelende, filosofische uitspraken over het kunstenaarschap. Centraal in de presentatie staat de puurheid waarmee Hans Klein Hofmeijer iedere ochtend weer de wereld ‘monstert’ en de onbevangenheid waarmee hij scheppend van ‘niets tot iets’ komt. De tentoonstellingstitel Ochtendlicht is heel bewust gekozen.
Terugkerend van een urenlange praat- en kijksessie bij particuliere kunstverzamelaars in het hart van Amsterdam op woensdag 1 maart 2006 rijden Hans en ondergetekende laat op de avond regelrecht een heuse sneeuwstorm in, die woedt tussen Breukelen en ‘s-Hertogenbosch. Een ziedende oostenwind voert continu (half)natte sneeuw aan. Het is noodweer: meestentijds rijden we als gevolg van de gladheid stapvoets op de A2. Desalniettemin zijn we samen in een diepgaand gesprek over beeldende kunst verwikkeld. Dit maal praten we, terwijl onze blikken onophoudelijk op het meteorologisch inferno buiten zijn gericht, langdurig over inspiratie en creatie. Op een gegeven moment pakt Hans de cd De Mannen van Bram Vermeulen en toetst meteen door naar Een Stille Ochtend. Vol aandacht luisteren we naar de poëtische tekst, die qua gedachtegoed, inhoud en sfeer verbazingwekkend ‘raak’ is. Op verdichte wijze bezingt Bram Vermeulen, zittend achter een piano, concreet de ‘setting’ c.q. het moment waarop zich in scheppende zin opeens iets oorspronkelijks of wezenlijks aandient.
Stilte en ontvankelijkheid, zonder het bekende vooroordeel, zijn samen met een alerte geest plots dé voedingsbodem voor inspiratie en creatie. Iets over de helft van het lied zegt Bram Vermeulen letterlijk: ‘Maken de dingen zichzelf.’ In de prille ochtend, nog steeds op weg naar ‘s-Hertogenbosch, analyseren we het nummer, dat we meerdere keren draaien, tot ‘op het bot’. Hans vertrouwt mij toe dat hij zich bij het beluisteren van de liedtekst keer op keer realiseert hoe basaal totale rust, ontvankelijkheid en een ‘open mind’ voor hem zijn. Als hij naar Een Stille Ochtend luistert, is het alsof hij ad ultimo in zijn eigen scheppingsmoment komt.
Na die uren durende autorit over sneeuw en ijs borrelt de titel voor de tentoonstelling in Venlo spontaan naar boven: Ochtenlicht. In dit woord komen de bijzondere kleurenfoto’s van het tijdelijke atelier in Zuid-Frankrijk, de al eerder gememoreerde Momenten van Bezigheden én essentiële observaties van Bram Vermeulen aangaande het scheppingsproces vloeiend samen.
Touché.
Met welgemeend respect voor zijn eigen kunstzinnig verleden lukt het Hans Klein Hofmeijer telkens weer om zich qua inhoud, vorm én taal opnieuw ‘uit te vinden’. Daarbij valt op dat hij, zoals ook uit het citaat blijkt dat boven dit artikel staat, vooral op basis van rust en ruimte (in het hoofd) iedere keer erin slaagt om uiteenlopende artistieke invloeden (kunst, literatuur, film, muziek) te absorberen en ‘organisch’ aaneen te smeden tot een onverwisselbare eigen picturale wereld. De groep mensen, die zijn fascinerend oeuvre met aandacht en interesse volgt, blijft in binnen- en buitenland niet voor niets gestaag groeien’……….