\u00a0<\/p>\n
\u201cDe mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest.\u201d<\/em><\/p>\n Jacobus Revius<\/p>\n 1586 – 1658<\/p>\n \u201cArt is the highest form of hope.\u201d<\/em><\/p>\n Gerhard Richter<\/p>\n 1932<\/p>\n Vooraf<\/strong><\/p>\n Hans Klein Hofmeijer maakt jarenlang kleine werken op papier met pen, potlood, krijt, houtskool en gemengde technieken. Vanaf 2013 werkt hij vol overtuiging aan een serie monumentale schilderijen die hij Human Paintings<\/em> noemt. De grote werken zijn telkens aangenaam ambigue. Binnen de vleeskleurige constellaties lijken, soms herhaalde, langgerekte vormen zowel naar littekens, schedes als nog niet-geheelde wonden te verwijzen. Tegelijkertijd openbaren deze openingen, die de energie van het verborgene in zich dragen, de intimiteit van de kunst zelf. In dit artikel volg ik het spoor van genoemde motieven alsook het onderliggende gedachtegoed in het oeuvre van Klein Hofmeijer bewust terug. Daarbij schenk ik aandacht aan een drietal artistieke fasen: 1994-1996, 2003-2007 en 2010-2012.\u00a0<\/p>\n Tussen 1994 en 1996 richt Hans Klein Hofmeijer zich, als een schilder pur sang, voor het eerst specifiek op verschillende, intieme aspecten van het menselijk lichaam. In de jaren 2003-2007 komen in diverse tekenclusters en series gemengde technieken de kwetsbaarheid, het lijden van de mens, de energetische wil om leed te overstijgen en het motief van het \u2018lichaam als landschap\u2019 gevarieerd aan bod. Tevens passeren een aantal betekenisvolle einzelg\u00e4ngers uit deze jaren de revue.\u00a0<\/p>\n De periode 2010-2012 is een fase waarin Klein Hofmeijer, sterk ge\u00efnspireerd door zijn vroegere, intieme \u2018lichamelijke landschappen\u2019 met diverse materialen ragfijne studies met organische en sensorische thema\u2019s maakt. Medio 2013 schaalt Hans Klein Hofmeijer op: de Human Paintings<\/em>, die qua thematiek en coloriet met regelmaat zijn verbonden met vroeger werk, worden stelliger, monumentaler en dramatischer.\u00a0<\/p>\n Op mijn kunsthistorische rondgang door het oeuvre van Hans Klein Hofmeijer schakel ik, bewust voor- of achteruit, om de spirituele en materi\u00eble samenhang tussen werken of clusters en het achterliggend filosofisch denken van de kunstenaar extra aandacht te geven.\u00a0 \u00a0<\/p>\n De jaren 1994-1996: De intimiteit van de mens komt als motief voor het eerst aan bod<\/strong><\/p>\n Na jarenlang in een fundamentele stijl te hebben gewerkt, schildert Hans Klein Hofmeijer in 1994 het doek \u2018Schilderspotentie\u2019 nr. 299<\/sup><\/em>. Het staande schilderij markeert het eindpunt van de jarenlange productie van fundamentele kunst, die vooral wordt gekenmerkt door rituele herhalingen van bewegingen en een rigide methodiek inzake het op\u00ad-<\/p>\n brengen van verf. \u2018Out of the blue\u2019 breekt de schilder de tot dan toe geldende, formele structuren in zijn oeuvre radicaal open.\u00a0<\/p>\n In plaats van gesloten circuits met hermetische huiden toont hij in \u2018Schilderspotentie\u2019 nr. 299<\/sup><\/em> een fasegewijs tot stand gekomen compositie met opener karakter. Sommige delen van het linnen zijn bewust ongeprepareerd. Andere delen zijn bewerkt met beits en gesso waarover vervolgens zowel herkenbare X-vormen als meer amorfe lagen acrylverf zijn gezet. Een groot deel van het doek wordt in beslag genomen door een ovaal ogend element in bruin, groen en roze dat qua vorm associaties oproept met een baarmoeder of een schilderspalet. Rondom deze suggestieve, organische vorm heeft Klein Hofmeijer lekker los gepenseelde stroken wit aangebracht, waarover talloze, vleeskleurige spermatozo\u00efden illusionistisch scharrelen. De baarmoeder, het schilderspalet en de uitzwermende zaadcellen geven de titel zowel een artistieke alsook een pro-creatieve lading. Het leven \u00e9n het maken van kunst zijn, tegelijkertijd, vol beloftes. In meerdere opzichten kan \u2018Schilderspotentie\u2019 nr. 299<\/sup><\/em> als een mijlpaal in het oeuvre van Klein Hofmeijer worden beschouwd. Het doek sluit enerzijds een lange, schijnbaar emotieloze, artistieke periode af, maar opent anderzijds nieuwe, gevoelvolle en uiterst persoonlijke perspectieven. De maker lijkt zich plots openlijk bewust te zijn geworden van zijn mens-zijn. Dat ontluikend proces van groeiend zelfbewustzijn en sterk toenemend mens-zijn komt duidelijk tot uiting in een aantal andere kunstwerken die in relatief korte tijd in 1994-1996 het licht zien.\u00a0<\/p>\n Het op geronnen bloed lijkende oranje-bruine coloriet in \u2018Flard\u2019 nr. 292<\/sup><\/em>, dat subtiel naar het menselijk lichaam verwijst, is daar een goed voorbeeld van. Dat geldt ook voor de expressief geschilderde, dynamisch bewegende zaadcellen in \u2018Stroomopwaarts\u2019 nr. 293<\/sup><\/em>, \u2018Zonder titel\u2019 nr. 294<\/sup><\/em> en \u2018Stroomopwaarts\u2019 nr. 441<\/sup><\/em>. Ze sluiten thematisch naadloos bij \u2018Schilderspotentie\u2019 nr. 299<\/sup><\/em> aan. Vele jaren later ontstaat \u2018Hoe veilig voel ik mij onder<\/em> de lijnen\u2019 nr. 571<\/sup><\/em>. Over lagen geplakt papier zweven meerdere, sterk geabstraheerde slierten, die onmiddellijk associaties oproepen met de spermatozo\u00efden in \u2018Schilderspotentie\u2019 nr. 299<\/sup><\/em>.<\/p>\n Het op het eerste gezicht strikt fundamenteel ogende doek \u2018Zakkend verfsel\u2019 nr. 311<\/sup><\/em> heeft ook een opmerkelijke link naar het wel en wee van de mens. Het schilderij verwijst naar het mythische verhaal van het inmiddels iconische, in Rome bewaarde doek waarmee Sint-Veronica het bebloede en geschonden gelaat van Christus heeft afgeveegd. Het motief mens komt in deze fase tevens aan bod in \u2018Zelfportret\u2019 nr. 304<\/sup> <\/em>waar de schilder, experimenterend met diverse, over elkaar geplakte dragers, voor het eerst een autonoom gemaakte hand met nota bene zes licht gespreide vingers weergeeft. \u00a0<\/p>\n Tezelfdertijd deconstrueert Klein Hofmeijer tussen 1994 en 1996 op verschil-<\/p>\n lende, picturale manieren de volledig besloten, onpersoonlijk overkomende kunstproductie van de jaren ervoor. In \u2018Zonder titel\u2019 nr. 308<\/sup><\/em> doorboort hij over-<\/p>\n duidelijk de repetitieve structuur van het basale grid.\u00a0<\/p>\n Alsof hij als maker \u00e0 la Lucio Fontana, in tweede instantie, bewust achter formele en objectieve zaken wil tasten en overdrachtelijk contact wil maken met een niet-zichtbare energie. Hans Klein Hofmeijer legt in \u2018Zonder titel\u2019 nr. 308<\/sup><\/em> picturaal en mentaal al de basis voor de tien jaar jongere incisies in de serie Human Paintings<\/em>.\u00a0<\/p>\n In \u2018Geschilderd in de winter van \u201995-\u201996\u2019 nr. 327<\/sup><\/em> kiest de kunstenaar voor een totaal andere, schilderkunstige benadering. Over een meerkleurig fond met een gelaagd weefsel van herhaalde lijnen zet hij weloverwogen een vlak met andersoortige beeldtaal. Het kleinere, sneeuw en ijs suggererend doek dat in het doek geplakt is, doorkruist de ritmiek alsook de systematiek in het achterliggende fundamentele domein en trekt op magische wijze de aandacht naar zich toe.\u00a0<\/p>\n In de cruciale overgangsfase 1994-1996 is er, bij wijze van derde parallelle wereld, nog een belangrijke ontwikkeling te signaleren in het kunstenaarschap van Hans Klein Hofmeijer. Medio 1995 ontstaan zijn eerste \u2018woordbeelden\u2019. \u2018Twijfel\u2019 nr. 293a<\/sup><\/em> en \u2018Over gebleven keuze\u2019 nr. 303<\/sup><\/em> zijn daar voorbeelden van. In \u2018Twijfel\u2019 nr. 293a<\/sup><\/em>, dat 45 bij 30 centimeter meet, heeft de kunstenaar op een deels opengelaten drager van linnen in groen en wit over elkaar heen vallende lagen verf en gesso aangebracht. Daarop heeft hij met verdunde beits twee keer het woord \u201ctwijfel\u201d geschilderd. De bovenste variant is met krijt en gesso op tamelijk heftige, sterk overtuigende wijze doorgekrast. Maar er is meer. De onderste, niet opgeheven versie van het woord is voorzien van een veelzeggende, betekenisvolle streep. Blijkbaar is Klein Hofmeijer tijdens het elementaire scharnierpunt in zijn carri\u00e8re tot het inzicht gekomen dat twijfel een wezenlijk deel van zijn kunstenaarschap vormt. Niet lang daarna schildert hij een tweede, monumentale variant\u00a0\u2018Twijfel<\/em>\u2019 nr. 326<\/sup><\/em>, die maar liefst 180 bij 140 centimeter meet.\u00a0<\/p>\n In het half-diffuse, krachtig ruimtelijk ogende \u2018Over gebleven keuze\u2019 nr. 303<\/sup><\/em>, dat eveneens maar 45 bij 30 centimeter bedraagt, heeft de maker met acrylverf, gesso en gele lakverf een abstracte wereld ge\u00ebvoceerd.<\/p>\n Met beits zijn naderhand aan de onderzijde drie woorden geplaatst: \u201cover\u201d, \u201cgebleven\u201d en \u201ckeuze\u201d. Vrijwel meteen valt op dat er niet \u2018overgebleven\u2019 is geschreven. De kunstenaar reflecteert subtiel op de in principe (nog) altijd aanwezige mogelijkheid om in scheppende zin (toch) door te gaan en op de loer liggende aarzeling of twijfel te overstijgen.\u00a0<\/p>\n Zeven jaar later spoort Hans Klein Hofmeijer zichzelf, in het woord-beeld \u2018This way painter\u2019 nr. 475<\/sup><\/em>, opnieuw aan om de potentie van het schilderen tot wasdom te laten komen. Acht jaar na het ontstaan van het essenti\u00eble werk \u2018Twijfel\u2019 nr. 293a<\/sup><\/em> herneemt de kunstenaar het heftig krassen verrassenderwijs in \u2018Muzengekras\u2019 nr. 533a<\/sup><\/em> en \u2018Zonder titel\u2019 nr. 720<\/sup><\/em>. Het krassen wordt in \u2018Muzengekras\u2019 nr. 533a<\/sup><\/em> voorgesteld als een autonoom energetisch gebeuren: in de dynamiek is er voor twijfel letterlijk en figuurlijk geen plaats. In \u2018Zonder titel\u2019 nr. 720<\/sup><\/em> wordt het energetisch rijke krassen gekoppeld aan een etherisch ogend, uiterst fragiel mensbeeld. De mens put altijd, ook symbolisch, moed uit energie. In 2010 volgt een serie werken waarin het ritmisch krassen een zachtere, etherische uitstraling krijgt \u00e0 la het tekenen van Leonardo da Vinci: \u2018Vanitas gekras\u2019 nr. 828<\/sup><\/em>, \u2018Vanitas gekras\u2019 nr. 835<\/sup><\/em> en \u2018Vanitas gekras\u2019 nr. 844<\/sup><\/em>.<\/p>\n De jaren 2003-2007: De factor mens komt wederom sterk aan bod<\/strong><\/p>\n Na zichzelf een aantal jaren maximale vrijheid te hebben gegund om zich onder te dompelen in wezenlijke ledigheid, inventief materialen te combineren en intu\u00eftief te leren tekenen, komt de factor mens in thematische zin wederom sterk aan bod in de serie Inktmannen<\/em> die 2003-2007 het licht ziet. Expressief ogende werken als \u2018De titel bleef leeg<\/em> \u2013 De achterkant van de schilder\u2019 nr. 554<\/sup><\/em>, \u2018Kruisiging\u2019 nr. 553<\/sup><\/em>, \u2018Inktman\u2019 nr. 558<\/sup><\/em> en \u2018Zelfportret\u2019 nr. 559<\/sup><\/em> zijn gevoelvolle getuigenissen van deze ontwikkeling. Daarbij zijn geborgenheid, intimiteit, kwetsbaarheid, ontvankelijkheid en het sublimeren van lijden essenti\u00eble motieven. \u00a0<\/p>\n In \u2018De titel bleef leeg \u2013 De achterkant van de schilder\u2019 nr. 554<\/sup><\/em>, toont Hans Klein Hofmeijer een expressief getekend, ondulerend lijf van een schilder, die zijn rug feitelijk als een schild of als pantser hanteert.\u00a0<\/p>\n De aandacht van de kwetsbare figuur is volledig gericht op een magisch overkomende, energetische, centraal gepositioneerde \u2018lichttafel\u2019, die vrijwel volledig aan het blikveld van anderen (buitenstaanders) is onttrokken. Mettertijd wordt dit intiem motief in velerlei teken- en schildervarianten verbeeld. De voorgestelde mens is daarbij veelal naakt en ineengedoken maar staat symbolisch wel altijd open voor positieve energie en licht dat voedt.\u00a0<\/p>\n Het krachtige, humane motief van de kwetsbare, letterlijk en figuurlijk naakte mens wordt picturaal verder uitgewerkt in een gastatelier in het in Zuid-Frankrijk gelegen Mas de Charrou. Tijdens een inventieve fase in 2004 ontstaan in acryl en potlood, talloze sterk geabstraheerde figuren. De altijd weer symbolisch leegbloedende, solistische mensbeelden in de serie Inktmannen<\/em> zijn in wezen dramatische, sterk beladen picturale variaties op het persoonlijke thema De achterkant van de schilder<\/em>. Het bijzondere van de zich afwisselend diagonaal of verticaal oprichtende figuren is de onderhuidse wil tot transfiguratie: de verborgen energie om leed daadwerkelijk te overstijgen.\u00a0<\/p>\n In \u2018Kruisiging\u2019 nr. 553<\/sup><\/em> besteedt de kunstenaar, die dat eerder al eens deed in \u2018Duiding\u2019 nr. 323<\/sup><\/em>, \u2018Zonder titel\u2019 nr. 367<\/sup><\/em> en \u2018Twee dezelfde momenten op \u00e9\u00e9n<\/em> dag in augustus tweeduizend\u2019 nr. 388<\/sup><\/em>, specifiek aandacht aan het in verf en potlood verbeelden van (drie) cruciale energiepunten: in dit geval bij de handen en de voeten van de hangende Christusfiguur. Via de energie van het verborgene hint de kunstenaar naar de drang tot overleven.\u00a0<\/p>\n In 2008 herneemt Hans Klein Hofmeijer het visualiseren van energie-<\/p>\n punten \u2013 nadat hij eerst nog \u2018Ik dacht dat het wel een goed gesprek<\/em>\u00a0<\/em><\/p>\n was\u2019 nr. 666<\/sup><\/em> heeft vervaardigd \u2013 op spectaculaire wijze in het met potlood op karton vervaardigde werk \u2018Het muzenverblijf\u2019 nr. 787<\/sup><\/em>.\u00a0<\/p>\n Nog later komt het gevoelvol uitbeelden van (seksuele) energie aan bod in \u2018Beeldbrief V \u2013 aan mijzelf\u2019 nr. 897<\/sup><\/em>, \u2018Energie\u2019 nr. 901<\/sup><\/em>, \u2018Zonder titel\u2019 nr. 904<\/sup><\/em>, \u2018Energie\u00ebn\u2019 nr. 909<\/sup><\/em>, \u2018Sublimatie\u2019 nr. 918<\/sup><\/em> en ook recentelijk nog in \u2018Aarzelingen\u2019 nr. 949<\/sup><\/em>. In het sterk organisch en erotisch ogend werk \u2018Zonder titel\u2019 nr. 904<\/sup><\/em> vloeien mannelijke en vrouwelijke energie symbiotisch samen.\u00a0<\/p>\n Met name in het aan de bovenzijde mystiek overkomend werk \u2018Sublimatie\u2019 nr. 918<\/sup><\/em> zijn we het vlees letterlijk en figuurlijk voorbij: de ooit zo getormenteerde inktman<\/em> is hier over het lijden heen en via de niet-zichtbare top in een andere, energetische en geestelijke dimensie terecht gekomen.<\/p>\n In \u2018Zelfportret\u2019 nr. 559<\/sup><\/em> pakt Klein Hofmeijer het handen-motief uit \u2018Zelfportret\u2019 nr. 304<\/sup><\/em> en \u2018Zonder titel\u2019 nr. 410<\/sup><\/em> weer op. Anders dan in werken die De achterkant van de schilder<\/em> tot onderwerp hebben en de ten voeten uit afgebeelde figuren in de serie Inktmannen<\/em> zoomt de maker nu slechts in op \u00e9\u00e9n leeglopende linkerhand, die als pars pro toto figureert voor de kunstenaar en het kunstenaarschap.<\/p>\n In de delicate tekening met ragfijne nuances in potlood en inkt \u2018Kom maar (handschap)\u2019 nr. 610<\/sup><\/em> uit 2004 tapt Hans Klein Hofmeijer thematisch uit een ander vat: voor het eerst koppelt hij, mede via de titel, een betekenisvol deel van het menselijk lichaam (een rechterhand) aan het fenomeen landschap. Een prille, inhoudelijke opmaat voor de grootschalige serie Human Paintings<\/em> die negen jaar later het licht ziet.\u00a0<\/p>\n Dat geldt mutatis mutandis ook voor andere, gelaagde motieven in relatief kleine tekeningen uit de fase 2003-2007 waar Lichamelijke landschappen<\/em> het thema zijn: \u2018Verzameling van drie\u2019 nr. 581<\/sup><\/em> en \u2018De oorsprong van de wereld \u2013 Naar Gustave Courbet 1866\u2019 nr. 735<\/sup><\/em>. In deze werken is er optisch nauwelijks verschil tussen een dichtbegroeide bergkloof en een stevig behaarde schaamspleet. De spleten en kloven fungeren als symbolische kanalen die een betekenisvolle verbinding vormen met onzichtbare, intieme energie\u00ebn. In visuele varianten duikt dit aspect naderhand eveneens op in de serie Human Paintings<\/em>.\u00a0<\/p>\n Delen van het menselijk lichaam figureren ook in werken als \u2018Tekenreservoir\u2019 nr. 550<\/sup><\/em>, waarin de achterkant van een veelkleurig hoofd opduikt en \u2018De schilder moet schilderen\u2019 nr. 563<\/sup><\/em> dat een staand hoofd met twee grote inhammen verbeeldt. In compositorische zin lopen deze holtes zes jaar vooruit op de serie Studies voor een landschapsachtige verdieping<\/em>. In \u2018Zonder titel\u2019 nr. 633<\/sup><\/em> toont Klein Hofmeijer een partieel afgesneden figuur met suggestief bewegende benen.\u00a0<\/p>\n In de fraaie dubbeltekening \u2018Vrouwachtig\u2019 nr. 582<\/sup><\/em> en in de door een klein werk van Paul Klee ge\u00efnspireerde, gemengde techniek \u2018Achter het woord\u2019 nr. 672<\/sup><\/em> beeldt de kunstenaar weer geabstraheerde figuren ten voeten uit.\u00a0<\/p>\n Gedurende de jaren 2003-2007 ontstaan, voorafgegaan door \u2018Zonder titel\u2019 nr. 454<\/sup><\/em> uit 2001, tevens \u2018Uit mijn verzameling gevonden woorden\u2019 nr. 705<\/sup><\/em>, \u2018Levensdouche\u2019 nr. 719<\/sup><\/em> en \u2018Vanuit de veiligheid onder de lijnen\u2019 nr. 791<\/sup><\/em>. Stuk voor stuk krachtige composities waarin, telkens op andere picturale wijze, een kwetsbaar ogende, aan de onderzijde vrijwel altijd afgesneden, naar energie en licht hunkerende, ontvankelijke mens ten tonele is gevoerd. In \u2018Vanuit de veiligheid onder de lijnen\u2019 nr. 791 <\/sup><\/em>koppelt de maker de geabstraheerde, menselijke figuur wederom aan expressief getekende, harige slierten, die qua vorm onmiddellijk associaties oproepen met energiek zwemmende zaadcellen.<\/p>\n De jaren 2010-2012: Landschappen met organische en sensorische<\/strong> kenmerken<\/strong><\/p>\n Na semi-antropomorfe voorstellingen met supergevoelige antennes, sein-<\/p>\n palen, lichttafels alsook ontvankelijke receptoren en sensoren ontstaan na verloop van tijd, organische, veelal harige, suggestieve bloedrode werken waarin het onzichtbare op expressieve en gevoelvolle wijze zichtbaar wordt gemaakt: \u2018Hanging around my soul\u2019 nr. 824<\/sup><\/em>, \u2018Zielenwand\u2019 nr. 825<\/sup><\/em> en \u2018Uit mijn zielsfaculteit \u2013 Drie maal\u2019 nr. 885<\/sup><\/em> zijn daarvan uitmuntende voorbeelden.<\/p>\n De intrigerende serie Zielsfaculteiten<\/em>, die vijf jaar voor de Human Paintings<\/em> het levenslicht ziet, is thematisch nauw verbonden met werken als \u2018Wijnachtige\u2019 nr. 682<\/sup><\/em> en \u2018Wijnachtige\u2019 nr. 746<\/sup><\/em>. Het zijn subtiele tekeningen en gemengde technieken waarin fenomenen als knollen, rizomen \u00e9n wortels of stronken op oorspronkelijke wijze zijn verbeeld. Hans Klein Hofmeijer schept er zichtbaar genoegen in om zijn motieven sterk be-<\/p>\n haard en vleeskleurig weer te geven. Door de aanwezigheid van menselijke nagels of een vagina in bijvoorbeeld \u2018Zonder titel\u2019 nr. 795<\/sup><\/em>, ontstaat iedere keer weer een welhaast surre\u00ebel, semi-antropomorfisch effect.<\/p>\n Een andere, picturale variant op het thema mens treffen we aan in de subtiel vervaardigde werken in de serie Luistertekeningen<\/em>. In \u2018Luistertekening\u2019 nr. 870<\/sup><\/em>, \u2018Luistertekening\u2019 nr. 872<\/sup><\/em>, \u2018Luistertekening\u2019 nr. 874<\/sup><\/em> en \u2018Dubbele luistertekening\u2019 nr. 875<\/sup><\/em> zoomt de kunstenaar gericht in op de sensitieve en sensorische kwaliteiten van de mens. Alle aandacht gaat symbolisch naar \u00e9\u00e9n zintuig uit: het oor dat maximaal geconcentreerd en ontvankelijk te luister wordt gelegd.<\/p>\n Tussen 2010 en 2012 tekent Hans Klein Hofmeijer vooral met ballpoint, houtskool, krijt en potlood op papier. Het lijkt daarbij alsof hij stap voor stap \u2018ondergronds\u2019 gaat. In diverse studies, zoals \u2018Studie voor een landschapsachtige verdieping\u2019 nr. 846<\/sup><\/em> en \u2018Studie voor een landschapsachtige verdieping\u2019 nr. 878<\/sup><\/em>, speelt hij bovenal een intrigerend, illusionistisch spel waarbij beschouwers zowel \u2018op\u2019 als \u2018tegen\u2019 organisch ogende landschappen met kloeke baarmoeders en holtes kijken.\u00a0<\/p>\n De uitsparingen of inhammen, die vrijwel meteen de uterus in \u2018Schilderspotentie\u2019 nr. 299<\/sup><\/em> en de holtes in \u2018De schilder moet schilderen\u2019 nr. 563<\/sup><\/em> in herinnering roepen, fungeren als oases van geborgenheid en veiligheid in barre, kale landschappen. Met subtiele nuances in kleur suggereert de schilder bovendien fenomenen als het afscheiden en uitstromen van energie. Daarbij voedt hij, analoog aan sensitieve werken als \u2018Enigmatisch landschap\u2019 nr. 612<\/sup><\/em> en \u2018<\/em>Zonder titel\u2019 nr. 694<\/sup><\/em>, beeldend de energetische wederkerigheid tussen de nietige mens en majestueuze kosmos.<\/p>\n De jaren 2013-2018: Human Paintings in relatie tot het oeuvre vanaf 1994<\/strong><\/p>\n Na vijftien jaar bovenal kleine werken te hebben gemaakt, prepareert Hans Klein Hofmeijer in het najaar van 2013 diverse grote spieramen en doeken. Hij begint met grote inzet te werken aan een serie monumentale schilderijen die hij Human Paintings<\/em> doopt.\u00a0<\/p>\n Het eerste in het oog springend aspect is dat de schilder qua grootte letterlijk opschaalt maar tegelijkertijd sterk inzoomt op het gekozen onderwerp. De camera zit optisch dicht op de huid van ogenschijnlijk allesomvattende, onmetelijke, vleselijke constellaties. De kleine Lichamelijk landschappen<\/em> van weleer zijn inmiddels getransformeerd tot kolossale, sterk gelaagde, expressief geschilderde werelden vol dramatiek en zeggingskracht. Op het eerste gezicht wordt de kijker vooral gegrepen door de overweldigende, materi\u00eble aspecten van de doeken. Pas in tweede instantie realiseert de beschouwer zich dat de uitgebeelde littekens, nog niet-geheelde wonden of schedes ook andere, beloftevolle betekenissen in zich hebben. De met veel zorg uitgebeelde incisies verwijzen immers ook positief naar het over-<\/p>\n winnen van lijden, de energetische geneugten van seks en de intimiteit van de kunst zelf. De schilder nodigt kijkers uit om, bij wijze van passage, door het fictieve vlees en de huid van verf heen te gaan en proactief te zoeken naar de energie van het verborgene: licht!<\/p>\n In de compositorisch en coloristisch verschillende, maar qua betekenis en zeggingskracht gelijkende \u2018Human Painting\u2019 nr. 942<\/sup><\/em>, \u2018Human Painting\u2019 nr. 945<\/sup><\/em> en \u2018Human Painting\u2019 nr. 946<\/sup><\/em> komen, ruim twintig jaar na het ontstaan van \u2018Schilderspotentie\u2019 nr. 299<\/sup><\/em> alle eerder vermelde picturale motieven en filosofische opvattingen van de kunstenaar samen. De serie Human Paintings<\/em> is wederkerig verbonden met een breed scala aan kunstwerken. Zo is er het naar bloed en vlees verwijzende coloriet dat al in 1994 wordt voor-aangekondigd in \u2018Flard\u2019 nr. 292<\/sup><\/em>, de kleurstellingen in \u2018Hanging around my soul\u2019 nr. 824<\/sup><\/em> en \u2018Uit mijn zielsfaculteit driemaal\u2019 nr. 885<\/sup><\/em>, alsook het palet in de \u2018Wijnachtige\u2019 nr. 682<\/sup><\/em> en \u2018Wijnachtige\u2019 nr. 746<\/sup><\/em> uit 2007.<\/p>\n